خانه ای که فراموش نمی شود

چند روز پیش پدرم گفت که می خواهد خانه مادریش را بفروشد . 

خیلی از خاطرات خوب دوران کودکی و نوجوانی من در آن خانه شکل گرفته است.  این خاطرات هنوز آنقدر پررنگ هستند که با وجود اینکه چندین سال است دیگر آن خانه را ندیده ام، اما جای جای آن با رنگها و قیافه ها  در خیالم واضح و روشن است. 

در خانه که باز می شد بعد از گذشتن از یک راهرو چند متری به حیاط نسبتا کوچکی می رسیدیم 

سمت راست دو اتاق سقف دوری کنار هم بود که اولی اتاق عموهایم بود که در آن درس می خواندند .تهش یک موکت پهن بود و یک طرفش کتابخانه و طرف دیگرش یک دست لحاف و تشک جمع شده قرار داشت که رویش را روزها با یک روکش سفید می پوشاندند.

وسط حیاط حوض متوسطی قرار داشت و کنارش باغچه ای که چند درخت انار در آن بود.

بعد داربند انگور که اکثر مواقع مادر بزرگم زیر اندازی پهن می کرد و زیر آن می نشت.از گوشه حیاط جایی که داربند بود با هفت هشت تا پله می رفتیم به ایوان آنجاهم آشپزخانه و یک اتاق قرار داشت . 

از گوشه ایوان به پشت بام می رفتیم .نیمی از شاخه های درخت زردآلوی باغ همسایه روی پشت بام بود و بهار آن شاخه ها پر از چاغاله می شدند و چقدر مزه داشتند و  چند ماه بعد زردآلوها که کوچک و شیرین بودند .

بیشترین نزدیکی و علاقه بین من و عمو هایم در آن خانه و در آن اتاق دم دری شکل گرفت.جایی که عموی بزرگم برای دکترای رشته اش درس می خواند و هر روز جمله ای  از بزرگی یا  بیت شعری از شاعری را بر روی  برگه ای می نوشت و به دیوار اتاق می زد و می گفت این درس امروز است باید به یادم بماند.

و من مواقعی که آنجا بودم کمی آنطرفترش می نشستم و درس می خواندم و با آهنگهای ریچارد کلایدرمن آرامش می گرفتم. 

اولین و آخرین عشق دوران نوجوانی من در آن خانه و از همین اتاق شروع شد و شکل گرفت . 

من و شاید برادرم تعلق خاطر فراوانی به آن خانه داریم اما تلاشی هم برای نگه داشتنش نکرده و نمی کنیم و سالهاست افتاده و کسی غیر از پدرم سراغی از آن نمی گیرد.