«تو زن لحظه های سختی»

خودم اینطور فکر  نمی کنم بلکه قرار گرفتن در موقعیتهای سخت مثل هفته ای که گذشت وادارت می کند  نمی توانم ها و نتوانستن ها را درونت سرکوب کنی تا از عزیزت نگه داری کنی .

آدم گلابی در پستی نوشته بود که «ما ایرانیها بیچاره را اشتباها به بدبخت معنا می کنیم بیچاره یعنی کسی که چاره ای ندارد» یعنی من در بیمارستان ،یعنی مادری که یک هفته تمام سمفونی دردناک آخ دلم را گوش کند و ببیند تحلیل رفتن طفلش را و نتواند کاری کند.

یعنی من که نگاه سرد و بی تفاوت پرستار و دکتر و کادر بیمارستان را می ببیند و سکوت می کند خنده های بلند پرستاران ایستگاه پرستاری روبه روی اتاقش را تحمل می کند و به همه جایش برمیخورد که درب اتاق را می بندند تا ناله های بچه من آزارشان ندهد و بیچاره است چون نیرویی بلندش می کند تا برود و اعتراض کند اما همین که در را باز می کند نیرویی برتر وادار به سکوتش می کند و برمی گردد تا مبادا همین قطع و وصل سرم و دادن دارو را هم پشت گوش بیاندازند.

بیچاره است چون هنگام بستری شدن باید امضا بدهد که پزشک و بیمارستان هیچ گونه تعهدی در قبال عوارض بعد از عمل  ندارند.

خدایا بیچاره است که تشخیص اشتباه می دهند و بعد از جراحی و براداشتن آپاندیس نداشته و تکه ای از روده که سیاه شده می فهمند بیماری چیز دیگری بوده نمیدانم هنوخ بوده شوئن لاین بوده و بادارو درمان میشده.

چقدر بدختیم که ناچار به تحمل بیچارگیهای آخر هستیم من فکر می کنم در مملکت ما همه ،زن و مردهای لحظه های سختیم.

-نمی توانم روزهایی که تک تک لحظه هایش در ترس و نا امیدی و احساس از دست دادن گذشت فراموش کنم

حس از دست دادن یکی خیلی بد است ، وحشتناک است. من این حس را دوبار دیگر هم تجربه کرده ام اما این بار فرق داشت ،خیلی نزدیک بود.

هنوز می ترسم نمی دانم چرا هر بار که به صورت بچه ام نگاه می کنم این حس لعنتی توی وجودم وول می خورد.

کاش زودتر این روزها بگذرد و تمام شود.