پرهیزت را با سوهان سکوت برا کن. از پریشان خیالی ات چیزی نگو.سخن گفتن ،سخن گفتن چرا؟
تبادل کلمه ها ،سودای سنگ هاست.آنچه برای بر زبان آمدن،به زمان و اندیشه ای چنین اندک نیاز دارد،نمی تواند ارزشمند باشد.
بر زبانت سرب و جوهر بریز:اگر رفتی با لبان بسته برو،در آذرخشی که در رویاهایت ادامه می یابد.
کریستیان بوبن
سلام
ممنون از حضورتون
منتظر دیگر نظرات ارزنده تان می مانم