چرا؟

من حساسیت خاصی نسبت به غذا خوردن بچه هام دارم و دوست دارم که وعده های غذایی و حتی میان وعده هاشون سرجاش باشه و این نه فقط در مورد بچه هام بلکه، در مورد همه کسایی که دوستشون دارم صدق می کنه.  

مثلا وقتهایی که با شوهرم جر و بحث می کنم و اون غذا نمی خوره غصه م می گیره و حس می کنم صورتش پژمرده می شه .

یا خواهرم که دانشجو‌ئه و اکثرا توی خوابگاست و به خورد و خوراکش اهمیت نمیده و یا  برادرم که دوست ندارم وقتی صبحانه نخورده میره سرکار.   

اونوقت آدمهایی رو به واسطه کسایی که دوستش داریم می شناسیم و نا خود آگاه اونا رو هم دوست داریم بدون اینکه حتی یک روز باهوشون زندگی کرده باشیم . ولی دوستشون داریم و غصه می خوریم برای تنهاییشون و برای تغذیه نادرستشون .

و چیزی که دائم می پرسیم از خودمون اینه که : 

چرا؟