با چشمهای باز چشم بسته به سوی تو می آیم

در را که می بندم

خیابان و کلاغ ها آوار می شوند

پاهایم را روی زمین می گذارم

تا سرم به آرامش تکیه دهد

قد می کشم و لبهایم از سیب گلویت سرخ می شود

هر بار نگفته هایم

بدنامی بی دلیل گیاهان هرز

شرمساری چینهای بزک کرده

و اندوه سنگی که قدم زدن در مخیله اش می پروراند

قربانی لذت سیب و بوسه می شود.

لعنت به پشتم که همیشه با چشمهای مست و نیمه باز بر من می تازد

به زبان آینده نگر،دستهای کوتاه

و شعور که دوری می کند.

نقاشی انگشتانت بر گندمزارم را خالکوبی خواهم کرد

فصل درو

تو کشت خواهی کرد.